Kompleksy vs Atuty

Kompleksy... kto z nas ich nie ma? Za każdym razem gdy zbliża się lato w naszej głowie pojawiają się setki myśli o tym co byśmy chcieli zmienić, ale zawsze kończy się to katorżniczą dietą i bardzo szybkim spadkiem entuzjazmu co zaczyna działać wręcz odwrotnie. Zamiast wyglądać lepiej zaczynamy czuć się gorzej porównując się do innych, ale czy tak musi być? 

Pamiętam jak dziś kiedy zaczęły się moje kompleksy... Miałam około 14/15 lat i mój ówczesny chłopak założył stronę internetową o Jeniffer Lopez. Bardzo lubiłam jej muzykę, ale nagle zapaliła się u mnie "czerwona lampka" i zrobiłam się zazdrosna. Na efekty długo nie musiałam czekać, bo od razu zaczęłam zastanawiać się co jest ze mną nie tak, że zwykły 19stolatek woli mieć pokój oblepiony plakatami piosenkarki niż choćby moimi zdjęciami. J.Lo miała wtedy piękną figurę... szczupłą talię, wymodelowaną i kształtną pupę, a ja? Ja miałam tylko duży biust, zero wcięcia w talii i płaski tyłek. Dosłownie chwilę później wzięłam udział w castingu na regionalny konkurs piękności organizowany w ramach Miss Polski i dostałam się. Zdecydowanie różniłam się od innych dziewczyn, które kandydowały do tytułu Miss naszego regionu, a do tego właściciel agencji modelek, która była głównym organizatorem eventu na jednym z castingów powiedział że (uwaga, cytuję!): "Jestem przypakowana"! Fakt, że był to moment gdy zaczęłam chodzić na siłownie, dużo trenowałam na snowboardzie, a chwilę wcześniej jeszcze grałam w piłkę nożną. Faktycznie na modelkę byłam zbyt masywna, bo nie wyglądałam jak wieszak. Zupełnie to rozumiałam i wcale nie chciałam przypominać tych chudzin z wybiegu. Szybko zaczęłam doceniać swoje mocne strony, ale to niestety było za mało. Kilka lat później doprowadziłam swój organizm do ruiny. Prowadziłam bardzo intensywny (w złym tego słowa znaczeniu) tryb życia. Mimo, że z wiekiem zmądrzałam to kompleksy jednak pozostawały, a nawet spiętrzyły się. Zawsze jednak potrafiłam myśleć zdroworozsądkowo i znaleźć u siebie kilka rzeczy, które lubię, a także takich, które są mi obojętne, a dla innych byłyby kompleksem.

3 RZECZY, KTÓRE W SOBIE LUBIĘ:

NOGI: niezależnie od ilości kilogramów zawsze były zgrabne i szczupłe w stosunku do reszty ciała, a żeby tego było mało to moje nogi są wyjątkowo długie (98 cm od kroku)

PUPA: mała, jędrna i niegdyś płaska, ale ostatnio nabrała krągłości co niezmiernie mnie cieszy.

ŁYDKI: szczupłe, nienadmiernie umięśnione i zgrabne mimo lat spędzonych na boisku piłkarskim. Nie zawsze jednak je lubiłam, kiedyś przeszkadzało mi, że są takie szczupłe.

3 RZECZY, KTÓRYCH W SOBIE NIE LUBIĘ:

RAMIONA: nigdy ich nie lubiłam! Zawsze miałam wrażenie, że wyglądają grubo, a teraz tak naprawdę wyglądają. Są wiotkie i obwisłe, trzeba nad nimi popracować.

BIUST: zazwyczaj traktuję go jako atut, ale mimo wszystko to on sprawia, że wyglądam na o wiele większą niż w rzeczywistości. Do tego zaczął nierównomiernie chudnąć i jedna pierś od drugiej różni się około 2 rozmiarami. Zdaje sobie niestety sprawę z tego, że tutaj ćwiczenia niewiele pomogą.

BRZUCH: mój odwieczny wróg! Nienawidzę szczególnie jego dolnych partii gdzie magazynuje mi się większa część tłuszczyku, a na chwilę obecną także wisi mi nadmiar skóry, po znacznej stracie centymetrów w tym newralgicznym dla mojej sylwetki miejscu. Oponka towarzyszyła mi zawsze, nawet gdy byłam szczupła.

Teraz już wiem, że ideały nie istnieją, ale kiedyś za wszelką cenę byłam wstanie dążyć do doskonałości i jak najbardziej zbliżyć się do oczekiwanego przeze mnie celu. Większość zdjęć gwiazd, modelek itd. to czysty retusz, którym można osiągnąć wszystko! Wiem to dopiero teraz odkąd pracuję jako fotograf i sama potrafiłam w kilka minut wyszczuplić człowieka o 20 kg. Do tego dochodzą również wizje ideałów czyli "fitspo", które powinno nas motywować, a bardzo często działa odwrotnie. To najczęściej naturalnie szczupłe, wyrzeźbione, kobiece ciała, które nigdy nie wymagały odchudzenia. Prawda jest taka, że "IDEAŁ" to wytwór naszej wyobraźni i bardzo chętnie porównałabym go z Yeti, albo z innymi zjawiskami, których obecności nigdy nikt nie potwierdził. Nie można popadać w samouwielbienie, ale także nie warto się przejmować każdą drobnostką.

A Wy? Co u siebie lubicie, a czego nie?